Niezwykłe mieniaki

W Polsce występują dwa gatunki mieniaków – mieniak tęczowiec (Apatura iris) i mieniak strużnik (Apatura ilia). Mieniaka tęczowca od strużnika najłatwiej rozróżnić po ząbku na białej przepasce tylnych skrzydeł. Charakterystyczne błyszcząco niebieskie ubarwienie występuje jedynie u samców. Powstaje ono na skutek interferencji fal świetlnych, które odbijają się od łusek znajdujących się na skrzydłach motyla (zobacz też: Rysunek na skrzydłach motyli oraz Budowa zewnętrzna motyli).

Mieniaki pojawiają się zazwyczaj w jednym pokoleniu od połowy czerwca do początku sierpnia. W przypadku strużnika w ostatnich latach pojawiają się również osobniki drugiego, jesiennego pokolenia. Zielone gąsienice obu gatunków posiadają na głowie dwa charakterystyczne wyrostki, przypominające nieco czułki ślimaków. Gąsienice tęczowca żerują głównie na wierzbach (przeważnie iwie), z kolei gąsienice strużnika preferują topole (najchętniej osikę). Motyle dorosłe są bardzo płochliwe i trudne w obserwacji. W słoneczne popołudnia latają wysoko w koronach drzew. Mieniaki można spotkać na skrajach lasów liściastych lub leśnych drogach, gdzie chętnie siadają na wilgotnej ziemi, padlinie lub  odchodach zwierząt.