Nazwa łacińska jest zazwyczaj dwuczłonowa, tylko w przypadku podgatunków – składa się z trzech wyrazów. Pierwszy człon określa nazwę rodzaju, człon drugi – gatunek. Ewentualny, trzeci człon oznacza podgatunek np. Parnassius apollo silesianus (Marschner, 1909). Na końcu znajduję się ujęte w nawias nazwisko odkrywcy gatunku lub podgatunku oraz rok w którym dokonano jego odkrycia. Często stosowany jest sam skrót nazwiska.

Dwuczłonowe nazewnictwo wprowadził w połowie XVIII wieku twórca nowoczesnej systematyki i taksonomii-  Karol Linneusz (Carl von Linne). Ów słynny szwedzki botanik sam zresztą dokonał opisu niepylaka apollo w swojej Systema Naturae (X wydanie z 1758 roku). Ujednolicone, łacińskie nazewnictwo ułatwia wymianę informacji pomiędzy naukowcami z różnych krajów. Pozwala też usystematyzować poszczególne grupy zwierząt, a także tworzyć spójny system taksonomiczny.

Polska nazwa niepylaka apollo nawiązuje do niewielkiej ilości "pyłku" która znajduje się na brzegach skrzydeł oraz na ich spodniej stronie. Owym "pyłkiem" są w rzeczywistości ułożone dachówkowato łuski, stąd druga obowiązująca, mniej znana nazwa motyli - tzw. łuskoskrzydłe (Lepidoptera). Naukowa nazwa gatunku Parnassius apollo (Linnaeus, 1758) odnosi się do mitologicznego Apolla, syna Zeusa i Leto, który uważany był za boga piękna (zobacz też: Systematyka niepylaka apollo).

Nazwę rodzajową nadał francuski entomolog P. A. Latreille Naukowiec wybrał słowo Parnassius, które oznacza mieszkańca Parnasu, pasma górskiego w Grecji, które starożytni uznali za siedzibę Muz i Apollina. W zamierzeniu autora nazwa z jednej strony miała wskazywać upodobania niepylaków do obszarów górskich, z drugiej podkreślać „wyjątkowość” przedstawicieli tego rodzaju.